De één gaat na het afronden van de studie aan het werk, de ander maakt een lange reis. Oud-CB’er Mirte Mook (22) koos er na haar afstuderen voor om nog door te leren, maar zocht het over de grens en zelfs over de oceaan. Ze studeert een jaar in de Verenigde Staten en beschrijft in een korte serie op CB-Inside hoe ze dat beleeft. In dit derde deel vertelt ze over het nieuwe semester, haar laatste weken daar en chocoladewetenschap.
De ‘Midwest’ staat bekend om erg wisselvallig weer, het hele jaar door. De ene dag is het er tropisch warm en smelten je schoenzolen op het bloedhete asfalt, en de week erop is het stormachtig met tornado’s. Deze ochtend waan ik mij voor het eerst een weg door een dik pak sneeuw. In Nederland had ik voor elk uiterste ingepakt, waardoor mijn thermolagen en fleecetruien vandaag hun Amerikaanse debuut kunnen maken. Maar terwijl ik de plotselinge -15 graden trotseer als een soort poolreiziger op expeditie, zie ik onderweg naar college menig student in een T-shirt en shorts. Voor de doorgewinterde Midwesterner is het pas écht tijd voor een jas als zijn ijskoffie to-go oorspronkelijk een dubbele espresso was.
Een nieuw semester betekent nieuwe vakken, nieuwe professoren en…nieuwe uitspraken van je veel te Nederlandse naam. Na vijf maanden zou je denken dat alle mogelijke varianten van Mirte al wel zijn voorgekomen, maar nog steeds wordt regelmatig een nieuwe uitspraak aan de lijst toegevoegd. In de meeste lessen ben ik “Murty”. Af en toe heet ik “Murt” of “Miertèh”. Maar in mijn colleges van Crime & News Media sta ik bij mijn docent bekend als “Murde”, wat een beetje onhandig kan zijn als je het grootste gedeelte van de tijd klassikale discussies voert over moordzaken.
Het mooie aan het hoger onderwijs in de Verenigde Staten is dat je heel veel modules zelf kunt kiezen, zolang het binnen je maximaal toegestane studielast past. Nadat ik in het najaar mijn nieuwe vakkenpakket had samengesteld, bleek er nog een klein gaatje vrij te zijn voor een module van één ‘credit hour’ (wat gelijkstaat aan drie uren studielast per week). En dus mocht ik een vak gaan ‘shoppen’ en het aanbod aan zulke minder belastende modules doorspitten. Niet voor niets snijd ik dit onderwerp altijd aan wanneer iemand me vraagt naar de verschillen tussen lessen in Amerika en Nederland. Want 1-creditvakken…die zijn bijzonder.
Skydiven, barbecuewetenschap, paardrijden, maffiafilms, alpinisme, de Westerse cultuur van bier en wijn (maar eigenlijk vooral het proeven ervan), line dancing, mythes en vampieren (ja, echt waar), golf, stressmanagement voor studenten (een zeer verleidelijke optie), de geschiedenis van hekserij en magie (this is Hogwarts calling) bijenhouden en caffeïnewetenschap: het waren slechts enkele opties van de vele. Allemaal zeer aanlokkelijk, maar mijn keuze viel toch op iets anders: chocoladewetenschap. Ik bedoel, wie wil er nu niet wekelijks chocola eten voor studiepunten?
Oké, er komt wel wat meer bij kijken. Zo volg ik twintig wekenlang colleges over de herkomst, productie, regelgeving en marketing van chocola, en ontwerp ik met medestudenten de campagne voor een eigen bedachte reep. Maar er wordt vooral veel geproefd—van ‘onschuldige’ melkchocolade tot 100% cacaorepen met knettersuiker en chilipepers. (Ik vraag me af wat voor gekke varianten er in de bier-en-wijnlessen voorkomen.)
In mijn laatste weken op Amerikaanse bodem begin ik steeds meer te beseffen hoe hard de tijd vliegt. En dus probeer ik nog zo veel mogelijk unieke ervaringen op te doen. Ik bezoek een basketbal- en footballwedstrijd, ervaar het Amerikaanse uitgaansleven, beleef de bekende (en hysterische) St. Patrick’s Day-viering in Chicago, maak met vrienden een roadtrip voor de totale zonsverduistering van 2024 en probeer extra veel herinneringen te maken met mijn studiegenoten van over de hele wereld, want die hebben dit avontuur zoveel mooier gemaakt. Als het kon, was ik dan ook nog veel langer gebleven. The Ohio State University, de stad Columbus en hun ‘Buckeyes’ hebben een plek in mijn hart veroverd. Maar juist daarom ben ik blij en dankbaar dat ik iets heb mogen meemaken dat zó bijzonder was, dat het pijnlijk is om achter te laten.