25 december 2019
EN DE WINNAAR IS… JULIETTE SMITH!
25 december 2020
EN DE WINNAAR IS… JULIETTE SMITH!
25 december 2021
“En de winnaar is… Juliette Smith…” , hoorde ik mijn moeder met een geïrriteerde stem fluisteren nog voordat de prijsuitreiking begon. “Weer tweede door die arrogante bi…”, ze maakte haar zin niet af. Misschien maar beter ook. “Ooit ga je winnen mam”, probeer ik haar op te beuren. “Vast” antwoordde ze deprimerend terwijl ze haar slee meenam naar de parkeerplaats waar papa al klaar stond om hem in te laden. Hij slaat een arm om mijn moeder heen. “Kom Marian, dan gaan we gezellig met z’n drieën een warme chocolademelk drinken bij de open haard”. “Met slagroom” antwoord mijn moeder goedkeurend. “Vooruit.. Omdat het kerst is!” lacht papa terug.
November 2022
Dat vorig jaar onze laatste kerst zou zijn met ons 3en had niemand op dat moment verwacht. Over ongeveer een halve maand is het alweer een nieuwe december… Een december zonder mama.
Mijn moeder werd begin 2022 ziek. Longontsteking dachten we, maar al gauw bleek het veel ernstiger te zijn dan dat. Het bleek een kwaadaardige tumor te zijn in een verkeerde positie. Weghalen was te gevaarlijk. Een half jaar later op 3 september om 11.47 stierf ze.
Ik staar naar de foto die op mijn nachtkastje staat. Het is een foto van ons gezin: mama, papa en ik voor de slee die mama vorig jaar met alle liefde en trots in elkaar heeft geklust voor de jaarlijkse sneeuwrace. Ik voel mijn ogen waterig worden. Al zolang als ik me kan herinneren deed mijn moeder mee aan de jaarlijkse sneeuwrace. Dit is het grootste terugkerende evenement van ons dorp. Deelnemers of teams werken maandenlang aan een zelfgemaakte slee om tijdens de sneeuwwedstrijd “hopelijk” de titel te winnen voor de snelste slee van het jaar. De sneeuwrace was een echte traditie in mijn moeders familie. Ze deed er al aan sinds jongs af. Samen met mijn opa wonnen ze bijna elk jaar. Toen opa overleed is mijn moeder in haar eentje doorgegaan. Echter dit keer zonder de winsten. Elk jaar werd ze verslagen door Juliette en moest ze het met de tweede plek doen. Juliette Smith is dan ook echt een soort rivaal in onze familie geworden. Ik voelde een soort verdriet in me op komen dat niet van mij was. Ik voelde de boosheid en de verdriet van mijn moeder die alweer tweede werd.
“Ik heb een kopje thee voor je”, hoor ik terwijl mijn vader mijn kamer binnenloopt. Ik schrik van de stem en laat het lijstje die nog in mijn handen lag vallen. “Sorry, ik schrok” stamel ik uit met nog een verhoogde hartslag van de schrik. Papa zet het kopje thee op mijn bureau en pakt erna het lijstje van de grond. Ik zie hem glimlachen naar de foto; naar ons gezin voor de slee. Ik glimlach automatisch mee. “Wat was ze een doorzetter he,” zegt papa tegen mij. “Elk jaar deed ze weer mee. Bloed zweet en tranen stopte ze in de slee. Elk jaar weer hoop ondanks die stomme Juliette”. Zijn stem veranderd van zacht naar boosheid zodra hij de naam Juliette hard op zegt. Ineens komt er een idee in me op, een heel leuk idee en ik probeer hem voorteleggen aan papa.
“Papa? vraag ik hem. Zullen wij anders dit jaar mee doen aan de sneeuwwedstrijd? Voor mama! Ik wil graag haar liefde voor de competitie eren en de traditie voortzetten samen met jou.”
Papa kijkt me aan en glimlacht weer. “Zullen we Juliette een poepie laten ruiken”? antwoord hij op mijn vraag.
Zodoende begonnen papa en ik aan het bouwen van de slee voor de sneeuwrace. We zochten samen door het bos naar hout, zaagden, timmerden en verfden dagen lang. Nu snap ik waarom mama altijd zo lang bezig was met het maken van een slee! Wat een werk. We werkten vaak nog door tot middernacht. Vastberaden om een slee te maken waar mama trots op zou zijn.
Na weken lang ploeteren is de slee dan eindelijk af. We hebben de slee; Ster genoemd als eerbetoon naar mama. Ik geef papa een knuffel. “Kijk dan naar wat voor een parel wij samen hebben gemaakt” zegt papa. Ik zie de liefde en trots in zijn ogen. Ik glimlach en loop naar de slee toe. “We missen alleen nog een ding” zeg ik. Uit mijn zak haal ik een klein bedeltje in de vorm van een engel die ik van mama heb gekregen vlak voor ze overleed. Ik haak hem aan de voortouwen van de slee. “Zo is mama toch een beetje bij ons”. Ik hoor papa slikken. Volgens mij begint hij emotioneel te raken. Mijn gevoel was juist want nog geen tien seconden later zie ik dat hij een traantje laat vallen en voor we het weten staan we beide naast elkaar een potje keihard te janken. Wanneer we elkaar dan recht in de ogen aankijken beginnen ineens spontaan te lachen. “We gaan mama trots maken pap”!
25 december 2022:
De dag van de race is aangebroken. Zenuwen gieren door mijn lichaam. Papa schuift een croissantje en een stuk kerststol naar me toe maar ik schuif het weer terug. Op een of andere manier krijg ik geen hap door mijn keel. Zou wel door de zenuwen komen. Een kopje thee krijg ik nog wel weg. Ondertussen is papa de auto al aan het opstarten terwijl hij tegelijkertijd de slee aan het inladen is. “Zijn we klaar om te gaan?” vraagt papa wanneer hij klaar is met de auto. Hij geeft een seintje bij de deuropening dat we kunnen vertrekken. “Ik ben er klaar voor”, vertel ik hem.
Het krioelt van de mensen op het dorpsplein. De straten zijn versierd met kerstdecoratie. Overal hoor je kerstmuziek en de sfeer zit er goed in. Het is er echt heel gezellig aangekleed. Terwijl we naar de startlijn lopen met onze slee, zie ik Juliette al in de startpositie staan. Ze kijkt naar onze slee en glimlacht vervolgens naar ons toe. Geen lieve glimlach. Meer een achterbakse glimlach. Ik probeer het te negeren. Ik wil niet afgeleid raken. Ik moet en zou vandaag samen met papa de titel van de sneeuwrace naar mama brengen.
Nadat we ons startnummer hebben opgehaald zet papa zet slee in startpositie. Ik neem voor plaats en papa gaat achter mij zitten. Ik kijk naar boven, wetende dat mama mee zal kijken. Ik voel de adrenaline door mij aderen stromen.
“DEELNEMERS KLAAR? 3.2.1 START”. De sleeën konden vertrekken door de besneeuwde paden en de menigte barste los. Van alle kanten horen we mensen schreeuwen en roepen. Ze waren de deelnemers allemaal aan het aanmoedigen. De snelheid zat er in onze slee wel in. Helaas was de slee van Juliette ook erg snel. Gedurende de race raceten we nek aan nek. Allebei waren we vastberaden om als eerste de finishlijn te bereiken. Ik hoorde mijn vader achter mij wat grommen over de snelheid van Juliette terwijl hij nog wat harder aan de voortouwen van de slee begon te trekken. We raasden de berg af terwijl Juliette ons volgde.
“PAPA, KIJK DAAR”, Ik wijs naar de verte toe. “DE FINISHLIJN” schreeuw ik uit. Zenuwen gierde door mijn lijf. Juliette zat namelijk nog steeds vlak achter ons. Dit was de allesbeslissende sprint. “Kom op pap! We kunnen dit” zeg ik motiverend. Op het moment dat ik dat zei leek het wel alsof er iemand ons een zetje van achter de slee gaf. We gingen de hele tijd al snel maar nu spande het tempo toch echt de kroon. We raasde door de bocht heen en gleden voorbij. Een soort onverklaarbare kracht leek onze slee nog meer vaart te geven, zo snel gingen we. Alhoewel, niet helemaal een onverklaarbare kracht. Ik denk dat het mijn moeder was. Ik denk dat mama ons vanaf boven probeert te helpen door kracht naar ons te sturen. Zowel qua doorzetten als qua kracht in onze slee.
En ja hoor, we glijden als eerste over de finish. Juliette komt als tweede over de lijn. Ik hoor haar wat mopperen maar ik luister er niet naar. Ik heb er helemaal geen aandacht meer voor. Tranen van geluk rollen over mijn wangen en ik spring ik papa’s armen.
“We hebben gewonnen pap, mama heeft gewonnen” zeg ik snikkend van blijdschap. Ook al is mama fysiek nu niet meer hier. Ik voel haar aanwezigheid bij me. Ik voel haar kracht. We hebben mama’s kerstwens vervuld en dat voelt extreem goed. Winnen van Juliette voelt trouwens ook extreem goed.
EN DE WINAAR IS… FAMILIE GIESBERS!
“Thuis warme chocolademelk bij de open haard drinken”? Vraagt papa aan mij na de prijsuitreiking. “Met slagroom!” zeg ik hem. “Vooruit maar weer”, zegt papa. “Omdat het kerst is”.
En geloof het of niet, maar die nacht straalde er één ster nog feller dan ooit tevoren. En die ster, die ster was zeker te weten de ster van mijn moeder die met trots naar beneden keek.
Dit verhaal maakte onderdeel uit van de CB Winterwonderlandverhalenwedstrijd 2023 en is geschreven door Myke ten Haaf