In het eerste semester van dit schooljaar trok Dithley Elskamp voor haar minor de grens over. En niet één grens, maar vele grenzen. Dithley wist namelijk al jaren dat ze voor haar minor naar het buitenland wilde. Niet zomaar naar het buitenland, want ze wilde studeren op een boot. Nu ze terug is in Nederland deelt ze haar bijzondere minor-verhaal. “In september verliet ik mijn thuis om aan dit avontuur te beginnen, en eind december voelde het alsof ik opnieuw thuis verliet, alleen dit keer om weer naar huis te gaan.”
Vier jaar geleden kwam ik tijdens mijn tussenjaar video’s tegen op Youtube van iemand die destijds Semester at Sea deed. Het klonk eigenlijk allemaal te mooi om waar te zijn, studeren op een boot met 450-600 studenten, zo’n tien verschillende landen bezoeken en allemaal nieuwe mensen leren kennen. Toch heeft het idee mijn gedachten nooit helemaal verlaten en ben er verder onderzoek naar gaan doen. Semester at Sea is een onderdeel van de Colorado State University, en studeren ‘in’ de Verenigde Staten is natuurlijk net even iets anders dan hier.
Regelmodus en de route
Uiteindelijk kreeg ik na verschillende toelatingsprocedures (ik was tenslotte een internationale student, ik moest onder andere een officiële Engels test doen om aan te tonen dat ik het niveau bij zou kunnen benen) in mei 2021 te horen dat ik toegelaten was voor Fall 2022. Hier moest zowel voor Saxion als voor CSU van alles voor geregeld worden, maar gelukkig heb ik daar veel hulp bij gehad van mijn studieloopbaanbegeleider. De eerste stappen waren gezet.
Toen ik mij in eerste instantie aanmeldde voor dit programma was de route compleet anders dan de route die ik nu uiteindelijk heb afgelegd. Mijn originele trip zou om Afrika heengaan en dan de Indische Oceaan oversteken richting Azië. Helaas werd al heel snel duidelijk dat deze mogelijkheid er door corona niet was. Voor de mensen die mijn avontuur niet gevolgd hebben; ik ben begonnen in Nederland en geëindigd in Dubai. Tussendoor ben ik in Portugal, Marokko, Spanje, Kroatië, Griekenland, Cyprus, Jordanië, Kenia en India geweest. In elk land had ik vier tot zes dagen ‘vrij’ die ik naar eigen wens kon invullen.
(tekst gaat verder onder de foto’s)
Inhoud van de minor
9 september was het dan eindelijk zover, om 12:00 mocht ik de boot op in Amsterdam. Na maandenlang uitkijken naar dit moment begonnen de zenuwen nu toch ook echt wel een beetje te komen. Deze ochtend ben ik met mijn ouders naar Amsterdam gereden en heb ik bij het ‘inchecken’ afscheid genomen. Ik was nog nooit eerder zo lang van huis geweest en helemaal niet zonder echte mogelijkheid om contact te leggen. Er was dagelijks namelijk 100mb wifi aan boord per student. Nou hoef ik jullie niet uit te leggen dat je daar niet heel veel mee kunt doen. Gelukkig werkt WhatsApp hier super voor en viel het achteraf allemaal heel erg mee. Niet de mogelijkheid hebben om continu op je telefoon te zitten lucht eigenlijk ook wel op. Je bent op zo’n moment veel meer aangewezen op elkaar.
Aan boord heb ik vier vakken gevolgd. Één verplicht vak; Global Studies, en drie keuzevakken; Abnormal Psychology, Oceanography en World Religions. Omdat Semester at Sea mijn minor was en ik deze verbredend wilde doen, mocht ik geen vakken kiezen die aansloten bij CB. Global Studies was het enige vak dat alle studenten moesten volgen. Bij Global Studies kreeg je dagelijks informatie over de landen die je ging bezoeken. De lesstof was dus echt gebaseerd op de route die je aflegde. Abnormal Psychology was mijn absolute favoriet! Abnormal Psych was gebaseerd op mentale stoornissen, waar ik heb kunnen leren over onder andere depressies, angststoornissen en eetstoornissen. De andere twee vakken spreken denk ik voor zich. Waar kan je nou beter leren over de oceaan dan op een boot? 😉
MarioKart, sterrenkijken en spelletjes in de bieb
Al met al heeft mijn reis 105 dagen geduurd. 22 december eindigde mijn avontuur in Dubai, waarna ik de 23e naar huis vloog samen met een ander Nederlands meisje. Voor de laatste keer van boord lopen, wetende dat je nu écht niet meer terug gaat is heel gek. Je moet dit ervaren hebben om te begrijpen wat ik bedoel, maar ik heb in september mijn thuis natuurlijk verlaten om aan dit ongelooflijk mooie avontuur te beginnen, en eind december voelde het alsof ik opnieuw thuis verliet, alleen dit keer om weer naar huis te gaan. Zo’n dubbel gevoel, wetende dat de meeste van mijn vrienden die ik hier gemaakt heb overzees in de Verenigde Staten wonen, en ook nog eens verspreid. Niet in staat zijn om even snel te bellen (tijdsverschil) of aan te kloppen om iets te gaan ondernemen was een hele schakeling toen ik weer thuis kwam. Ik had niet verwacht dat ik het zo zou missen om onder de mensen te zijn.
(tekst gaat verder onder de foto’s)
Anders dan in Nederland, waar ik gewoon thuis woon, zat ik aan boord op een kamer met één ander meisje. Ik heb nooit eerder ervaren hoe het is om ‘op kamers’ te wonen, of in dit geval om ‘op campus’ te zitten. Wakker worden om 8:45 omdat je om 9:00 les hebt was voor mij niet voor te stellen, ’s avonds even aankloppen bij vrienden om MarioKart te doen op de Nintendo Switch of een film te kijken, spelletjes spelen in de bibliotheek tot na middernacht, sterrenkijken op het dek bij een heldere avond en vooral mensen elke dag zien. Van de eerste keer Halloween en Thanksgiving vieren tot prom om ons semester af te sluiten. Dit was allemaal compleet anders dan ik gewend was, maar ik heb de tijd van mijn leven gehad.
Voorbij gevlogen droom
Ik kan jullie niet uitleggen hoe goed het voelt om na vijf dagen reizen in Spanje of Kenia weer aan te komen bij de boot. Om al je vrienden weer te zien en na een week te kunnen bespreken wat we allemaal ervaren hebben. Om in Petra, Jordanië te lopen aan de andere kant van de wereld en ineens een groep SAS’ers tegen te komen. Om in de woestijn te slapen in Marokko, de eerste keer een zeeduik te maken in Kroatië of met een groep van zestig mensen een groepsreis te boeken.
De mensen, de boot, de plekken die we bezocht hebben, alles is voorbij gegaan in vogelvlucht. Ik kan mij nog zo goed herinneren dat ik twee jaar geleden een gat in de lucht sprong toen ik mijn bevestigde aanmelding terugkreeg, dat ik nog 100 dagen had tot ik zou vertrekken en daar stond op vrijdagochtend in Amsterdam. Nu is het allemaal voorbij en voelt het eigenlijk als een droom die voorbij gevlogen is.
Jezelf tegenkomen en leren kennen
Ik zal er geen doekjes om winden; het was zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Je gaat jezelf ontzettend tegenkomen als je op jezelf aangewezen bent. Niet iedereen gaat je vriend worden, ook niet als je al maanden met mensen praat voor je aan boord gaat -geloof me, been there done that ;p) . Er gaan mensen zijn die jou als Nederlander heel erg ‘direct’ vinden en jouw eerlijkheid niet kunnen waarderen. Je zult taalbarrières hebben en soms niet weten wat je jezelf hebt aangedaan. Je zult met mensen omgaan waarvan je later toch merkt dat dit niet helemaal jouw mensen zijn, en dat is oké.
Al deze ervaringen, leuk en minder leuk, hebben ervoor gezorgd dat ik een onvergetelijk semester heb gehad wat ik voor geen goud had willen missen. Ik heb nu mensen over de hele wereld die ik familie kan noemen, want dat word je wel nadat je vier maanden non-stop op elkaars lip zit. Dit maakt het afscheid zo moeilijk maar eigenlijk des te mooier. Want hoe mooi is het dat je na vier maanden net zoveel moeite hebt om terug naar huis te gaan als je had toen je wegging..
Ik kan iedereen aanraden om tijdens de studie een periode naar het buitenland te gaan. Ik heb naast mijn lessen ook zo ontzettend veel geleerd over mijzelf wat ik alleen maar hier had kunnen doen. Je plek verlaten na je semester wordt misschien wel zwaarder dan in eerste instantie je thuis verlaten, maar ik kan je beloven dat je zo dankbaar gaat zijn voor alle mensen en ervaringen die je hebt opgedaan. Aan iedereen die twijfelt om naar het buitenland te gaan; do it!
