June

Heerlijk, het is vakantie. Twee weken geen school, verplichtingen en ouders. Wat een goed idee vond ik het toen ze mededeelden twee weken naar Zuid-Spanje te gaan. Ik heb het rijk alleen. Ik heb het warme water aangezet en ga zo heerlijk in bad. Wat een goed begin van de vakantie. Eenmaal gesetteld in bad hoor ik een geluid van zolder komen. Nee he, laat dit nou niet mijn rust verpesten. Ik ga uit bad, trek gauw wat kleren aan en pak de lift naar boven. De oude wonderlamp van mijn opa maakt het gekke geluid. Ik loop ernaartoe en pak het op om te kijken wat er mis mee is. De wonderlamp begint nog meer lawaai te maken. Wat vreemd, dit heeft die nog nooit gedaan. Het begint helemaal te trillen en te bewegen.

Ineens zie ik een grote lichtflits en hoor ik een doffe knal. Ik kijk om mij heen en ik sta niet meer op onze zolder, maar in een kleinere ruimte. Waar ben ik? Ik loop de gang in en zie dat ik mij in een oud huis bevind. Ik kijk op mijn mobiel naar de datum: 7 mei 2023. Ben ik door de tijd heen gereisd? Ik begin te rekenen. Dertig jaar terug in de tijd? Ik ben benieuwd wat ik hier ga aantreffen. Als ik zo om mij heen kijk, zijn er veel dingen veranderd in die dertig jaar. Trappen in huis in plaats van liften. Ik kijk naar buiten en zie de auto’s op straat in plaats van door de lucht. Er staan allemaal fotolijstjes op de kast, dit zijn mijn ouders. Hier waren ze nog jong, wat leuk om ze zo te zien. Zou dit betekenen dat mijn ouders hier straks komen en ik ze kan ontmoeten als hun toekomstige kind? Ik kan niet wachten, dit vind ik echt gaaf. Ik besluit op de bank te gaan zitten en daar op ze te wachten.

Door het geluid van een opengaande deur word ik wakker. Ben ik nou in slaap gevallen? Mijn ouders komen met tassen vol spullen naar binnen. En dan klagen dat ik ‘te veel’ koop. Ik sta op om ze te begroeten, maar ze lijken mij helemaal niet te zien. Ik roep: “Hoi, ik ben het, June.” Ik krijg geen reactie, ze gaan verder met spullen uitpakken. Wat is dit nou? Mijn moeder loopt naar boven. Ik besluit haar te volgen, ze kan mij toch niet zien of horen. Ze gaat naar de badkamer, ik wacht op haar in de gang. Enkele minuten later komt ze met betraande ogen de badkamer uit met een stokje in haar hand. Wacht, is dit een zwangerschapstest? Ik volg haar naar beneden waar ze verdrietig tegen mijn vader zegt: “Weer niet.” Mijn vader troost haar. “Het komt vanzelf lieverd, we moeten geduld hebben.” Het voelt gek om mijn ouders zo te zien, kon ik ze maar vertellen dat het allemaal is goed gekomen en dat ik er ben.

Een harde knal doet me opschrikken. Weer ben ik in slaap gevallen. Het ziet er naar uit dat ik nog steeds in het oude huis van mijn ouders ben, er staan wel andere meubels en de muren zijn anders geverfd. Ik kijk op mijn mobiel, 7 mei 2033. Ik ben ineens tien jaar vooruitgegaan in de tijd. Mijn ouders komen hun huis binnen met een baby’tje op mijn vaders arm. “Kijk eens June, dit is je nieuwe huis. Hier ben je veilig.” Wow, ben ik dat? “Wanneer gaan we het haar vertellen, Peter?” Wat moeten ze mij vertellen? “Niet eerder dan dat ze twintig is, zoiets vertel je niet zomaar” Een rilling gaat over mijn rug, waar hebben ze het over?

Ik besluit dat het misschien beter is terug te gaan naar het jaar 2053 en het aan mijn ouders te vragen als ze terug zijn van vakantie. Ik loop de trap op naar het kamertje waar de wonderlamp gisteren stond. Gelukkig. De wonderlamp staat er nog. Wat deed ik gisteren eigenlijk waardoor ik hier terechtkwam? Ik pak de lamp maar gewoon op en er ontstaat weer een flits. Een beetje verward kijk ik om mij heen, ik ben terug op de zolder van mijn huis. Het is gelukt. Wat ga ik nu doen? Ik kijk op mijn telefoon: het is 8 mei 2053. Ik ben een hele dag weggeweest van huis. Dan zie ik een envelop liggen met ‘June’ erop. Ik bedenk me geen moment en begin direct te lezen:

Lieve June, Het is vreemd jou deze brief nu al te schrijven, want als je twintig bent krijg je deze brief pas te lezen. Wij moeten je wat vertellen, op 7 mei 2023 hebben wij jou opgehaald. Van oorsprong kom jij niet van aarde. Jouw biologische ouders hebben jou vanaf mars naar aarde gestuurd voor een beter leven. Wij zullen altijd voor jou zorgen en van jou houden. Het spijt ons dat we dit jou niet eerder hebben verteld. Liefs, Papa en mama.