Mijn naam is Morena, ik ben vierdejaars en heb een visuele beperking. Dit houdt in mijn geval in dat ik ongeveer 3 á 4 procent zie van wat iemand met normaal zicht ziet. Veel dingen in het leven worden daardoor een stuk ingewikkelder voor me. Bij studeren is dit zeker het geval. De meest eenvoudige dingen worden voor mij een hele uitdaging. In deze korte blogserie beschrijf ik welke obstakels ik door mijn beperking zo al tegenkom en hoe ik daar mee omga.
Het werkveld in
De stage: een periode om voor te vrezen en naar uit te kijken. Zes maanden die je leven compleet kunnen veranderen, je nieuwe inzichten bieden in je toekomstige baan, je dingen leren over je werkende leven. De ervaringen die je bij je stage opdoet zijn bepalend voor het verdere verloop van je studie. Je wordt als het ware uit je comfort zone gesleept en in het diepe gegooid. Je leert je grenzen kennen en uiteindelijk deze te bewaken. Maar hoe is zo’n stage, waar doorsnee studenten al tegenop zien, nu eigenlijk voor iemand met een functiebeperking? Is dat eigenlijk wel zo anders?
Je plek vinden
Het solliciteren naar een stageplek is dat in ieder geval sowieso. Terwijl wij sollicitatielessen kregen waarin we een cv leerden ontwerpen en goede antwoorden leerden geven tijdens het sollicitatiegesprek, maakte ik me druk over hoe ik mijn functiebeperking bij mijn toekomstige stagebedrijf zou introduceren. Als je erover nadenkt blijkt dit namelijk best gecompliceerd te zijn. Niemand in de gemeenschap der blinden en slechtzienden heeft een eenduidig antwoord op de vraag: wanneer vermeld je je beperking? Doe je dat in je brief, tijdens het telefoongesprek voor het gesprek, tijdens het gesprek als je er niet meer omheen kunt (in mijn geval dan, omdat dankzij mijn blindengeleidehond mijn beperking maar al te duidelijk zichtbaar is). Moet zo’n beperking wel meewegen? Die laatste vraag hangt af van de baan of stageplek waar je voor gaat. Ik wilde graag iets bij een tv-programma doen, achter de schermen bij de webredactie. Ik had al voor mezelf besloten om mijn beperking meteen te vermelden in het sollicitatieformulier van Mediastages.nl. zo van, dan had ik het maar gehad. Als gevolg daarvan heb ik een aantal afwijzingen mogen ontvangen. Ik weet dat ik niet de enige ben die vaak is afgewezen, maar bij mij had het steeds maar één reden: ze waren niet zeker of ik het werk wat ze boden wel kon verrichten met mijn slechte zicht.
Grenzen leren kennen
Uiteindelijk is het toch goed gekomen, maar echt op de valreep. Op dinsdag 28 augustus vorig jaar werd ik aangenomen, dus vlak voor de stageperiode inging. Ik weet nog hoe opgelucht ik was, want ik had er de hele zomer mee in mijn maag gezeten. Wat ook echt wel mijn eigen schuld was. Ik had school om hulp of tips kunnen vragen, ik had Mediastages.nl kunnen bellen, want zij bieden ook hulp voor mensen die moeilijk een stageplek kunnen vinden. Maar helaas is hulp vragen nog steeds niet mijn sterkste punt, terwijl dat juist iets is wat me makkelijker vooruit kan helpen. Hoe dan ook. Ik had een toptijd bij mijn stagebedrijf. Mijn beperking hinderde me amper, al was ik met sommige dingen wat trager en had ik aan het eind van de dag vaak last van mijn ogen. Verder ontdekte ik hoe veel energie dat turen naar mijn scherm me eigenlijk kostte. Een woonbegeleider heeft me uitgelegd dat mensen met een visuele beperking vaak twee keer zo veel energie gebruiken als anderen. Dat betekende dat een stage van 40 uur per week, aanvoelde als 60 uur of meer per week. Dat is één van de wijze lessen die ik geleerd heb: 40 uur per week werken is gewoon te veel voor me.